Autisme en trauma:
Hoe professionals autistische kinderen/tieners/volwassenen onbedoeld opnieuw traumatiseren
Wat professionals kunnen doen om de geestelijke gezondheid van autistische mensen te ondersteunen
Ongeacht de interventie of het niveau van input die professionals bieden, het is van vitaal belang om evenveel aandacht te schenken aan HOE ze omgaan met en communiceren met autistische mensen. Dit is net zo belangrijk (zo niet belangrijker) als therapiedoelen, activiteiten, taken. De interventie is IN de relatie - zonder emotionele veiligheid is er geen therapie-uitkomst)
Maar waarom...?
...Vanwege een trauma.
Als een groep mensen hebben autistische kinderen/volwassenen een geschiedenis van complexe trauma's. Autistische kinderen die in gespecialiseerde instellingen / scholen terechtkomen, hebben doorgaans jaren van trauma meegemaakt omdat ze op reguliere scholen zaten die niet voor hen zijn opgezet en hertraumatisering veroorzaken. Deze kinderen worden gestraft omdat ze niet stilzitten, ze worden uitgescholden voor rommelig handschrift en friemelen, slechte opkomst omdat hun onderliggende leed wordt genegeerd en zij de schuldigen zijn, in plaats van de barrières in de omgeving aan te pakken die dit leed veroorzaken.
Wanneer autistische kinderen zichzelf niet kunnen reguleren en zintuiglijke strategieën mogen toepassen, leidt dit tot ergere psychische problemen. Kinderen wordt geleerd dat zij het probleem zijn. Ze leren 'veerkrachtig' te zijn en worden gedwongen om verontrustende omgevingen te tolereren (bekend als desensibilisatie, wat ineffectief, pijnlijk en beledigend is).
Het trauma van getriggerd worden door de fysieke omgeving
Voorbeelden van inflexibele rigide regels
geen beweging pauzes
geen friemelend speelgoed
geen stimming omdat het 'anderen afleidt'
uniformen die zijn gemaakt van stoffen die zintuiglijke overweldiging veroorzaken
geluidsgevoeligheid - leidend tot meltdowns en gedrag dat volwassenen als uitdagend beschouwen
Kinderen overtreden schoolregels/gedragsbeleid omdat ze niet kunnen omgaan met de starre regels die scholen hen opleggen. Het ironische is dat autistische kinderen worden bestempeld als onbuigzame denkers, maar toch worden ze in systemen geplaatst die onbuigzaam opleggen. strikte regels. Ze slagen misschien niet voor examens omdat ze geen toegang hebben tot het curriculum omdat ze gewoon niet kunnen leren op de voorgeschreven manieren die neurotypische kinderen kunnen en worden bestempeld als 'dom' of 'lui'
Van autistische kinderen wordt gezegd dat ze rigide, inflexibel denken. De ironie is dat scholen degenen zijn met rigide, onbuigzame regels.
Herhaaldelijk worden getriggerd door de omgeving tot het punt van sensorische overbelasting / meltdowns is zijn eigen type trauma. Dit heeft tot gevolg dat volwassenen het leed van het kind verkeerd begrijpen, die vaak reageren door het te straffen, sancties op te leggen, het te bestempelen als 'uitdagend' of gaslighten (hun vertellen dat hoe ze denken, voelen en handelen verkeerd is, terwijl het in feite volkomen begrijpelijk is dat hoe zij vinden dat het volkomen geldig is).
Het trauma van sociaal afgewezen worden
Autistische mensen zijn hun hele leven sociaal afgewezen, gepest en gepest door leeftijdsgenoten en volwassenen, die als reactie daarop een reeks coping-mechanismen worden aangeleerd, zoals maskering die leidt tot verwoestende psychische problemen. Het is ook gebruikelijk om te zien dat autistische kinderen/tieners expliciete taal gebruiken (vloeken, raciale/seksistische taal) in sommige sociale situaties, wat een vorm van maskering kan zijn en/of een manier om controle te zoeken - "als ik ze afwijs voordat ze mij afwijzen Ik zal ok zijn". Maar nogmaals, volwassenen begrijpen de redenen voor deze taal verkeerd en bestempelen ze als 'onbeleefd' en met sociale tekortkomingen.
Sommige psychologische therapieën hertraumatiseren autistische mensen
Goedbedoelende professionals brengen autistische mensen schade toe zonder dat ze dat willen. Bepaalde psychologische therapieën om autistische mensen te helpen, zoals CGT (Cognitieve Gedragstherapie), MBT (Mentalisation Based Therapy), DGT (Dialectische Gedragstherapie) of Exposure Therapy (desensibilisatie).
Gedragstherapieën zijn geworteld in het behaviorisme die allemaal dezelfde g OAL die moet veranderen hoe een persoon denkt, voelt of gedraagt. De veronderstelling is dat de cliënt "foutief denken" en "cognitieve tekortkomingen" heeft / vervormingen" (mindblindheid). Dit veronderstelt ook dat de therapeut die de therapie geeft geen foutief denken heeft, en plaatst de therapeut dus in een "alwetende almachtige" positie waarbij hun denken, voelen en gedrag 'normaal' moeten zijn. Dit is een eenmalige functie In de context van autisme en het werken met autistische cliënten is dit The Double Empathy Problem spelen in de therapieruimte. Als de therapeut neurotypisch is, kan dit een probleem zijn omdat ze geen idee hebben hoe het voelt om de wereld te ervaren zoals hun cliënt dat doet. Dit leidt tot gaslighting en invaliditeit, wat de moeilijkheden van de cliënt verergert en onvermijdelijk leidt tot een slechter zelfbeeld/geestelijke gezondheidsproblemen. Wanneer een autistische tiener/volwassene een therapie binnengaat waar hen wordt verteld hoe zij denken, voelen en handelen verkeerd is, herhaalt het een historisch trauma voor die persoon omdat er weer een andere persoon in hun leven is die hen vertelt dat ze moeten veranderen.
Wat gebeurt er als autistische mensen zich afgewezen voelen?
Als de persoon zich niet gehoord, ongezien, genegeerd, afgewezen voelt, dan is hun vertrouwen met de volwassene geschonden. Hun gehechtheidssysteem zal sluiten. Hun schaamte zal groter worden. Ze zullen blijven twijfelen aan hun realiteit. Ze zullen blijven denken dat zij degene zijn die moet veranderen. Ze zullen opgroeien tot volwassenen met aanzienlijke geestelijke gezondheidsproblemen. Ze zullen hun eigen gevoelens blijven ontkennen, omdat ze zijn geconditioneerd om zelf gas te geven. Ze zullen een laag zelfbeeld blijven hebben en denken "wat is er mis met mij?" wanneer deze therapieën niet werken. Hun maskering neemt toe. Waar deze therapieën / therapeuten proberen te werken aan een betere geestelijke gezondheid, gebeurt precies het tegenovergestelde: het schaadt hun geestelijke gezondheid.
Dit wil niet zeggen dat AL deze therapieën even slecht of schadelijk zijn. Zoals bij veel therapieën, zullen er componenten zijn die nuttig kunnen zijn. Een veel voorkomende uitdrukking in herstelgemeenschappen is "neem wat je wilt en laat de rest". DBT wordt bijvoorbeeld vaak aanbevolen voor mensen met een borderline-persoonlijkheidsstoornis (BPD). Zoals het opkomende onderzoek nu aantoont, krijgen veel autistische vrouwen een verkeerde diagnose van BPS vanwege de enorme overlap van eigenschappen met autisme. DGT leert zelfregulatie / sensorische strategieën (distresstolerantie) om ontregeling, niet-oordelende houdingen, communicatie / assertiviteit / zelfadvocatuur te beheersen. CGT kan nuttig zijn om de persoon te helpen zich bewust te worden van hun interne scripts / overtuigingen die mogelijk bijdragen aan hun problemen, en de persoon te helpen beginnen te erkennen dat de manier waarop ze tegen zichzelf praten niet medelevend of koesterend is.
...natuurlijk is het oké om autistische mensen te helpen hun angst te beheersen. Het WAT blijft in wezen hetzelfde, namelijk de persoon helpen, maar het is het HOE dat verschilt. Het is de benadering en de lens waarmee we de autistische persoon bekijken.
Je kunt de persoon helpen zijn angst te beheersen zonder hun strijd ongeldig te maken en af te wijzen. Het is belangrijk om gevoelens van opwinding, verdriet, angst en verdriet te leren herkennen. Leren hoe je lichaam aanvoelt als je in deze toestanden bent, is belangrijk. Leren hoe je jezelf kunt kalmeren, welke sensorische strategieën je zullen helpen, je triggers, gedachten herkennen die je niet meer dienen, affirmaties voor jezelf schrijven... dit zijn allemaal manieren om op een koesterende manier met angst om te gaan. Geen van hen kent een oordeel toe of vertelt iemand hoe hij zich moet voelen.
Autistische kinderen hebben autistische rolmodellen nodig. Het vinden van een therapeut die autistisch (of neurodivergent) is, is een perfecte match en kan ongelooflijk helend en krachtig zijn.
Als neurodivergente therapeuten moeilijk te vinden zijn, zoek dan in ieder geval iemand die autisme BEGRIJPT, hoe dit verband houdt met trauma, en hoe verschillen in sensorisch/uitvoerend functioneren/communicatie van invloed kunnen zijn op de therapie - en de therapeutische relatie. Vraag bij het zoeken naar een therapeut wat hun ervaring is met het werken met autistische cliënten.
Hoe zorg je voor een bevestigende, validerende omgeving?
Dingen om te zeggen/doen:
Dingen om NIET te zeggen/doen:
VALIDEER hun ervaring
Bevestig hun realiteit
"Je hebt het volste recht om je zo te voelen"
"Wat je is overkomen was niet oké"
"Het is oké dat je je [bang, angstig, bezorgd] voelt"
Herinner hen eraan dat het oké is om behoeften te hebben
"Hoe voelde je je daardoor?"
"Het is oké om-"
Herinner ze er regelmatig aan dat ze genoeg zijn
Geef geruststellende verklaringen
"Bedankt dat je het me hebt verteld"
Wees consistent. Zeg wat je bedoelt. Meen wat je zegt.
Geef ze mededogen en begrip
Gebruik een rustige, zachte stem
"Je bent niet verantwoordelijk voor andermans gevoelens"
"Wat heb je nodig?", "Wat kan ik doen?"
Stilte / pauzes toestaan
"Neem alle tijd die je nodig hebt"
"Het spijt me zo dat je is overkomen"
"Dat klinkt heel moeilijk"
"Ik kan zien dat je [van streek bent, worstelt, dit moeilijk vindt]"
Wees aardig. Wees geduldig. Vertrouwen op te bouwen.
Communiceer uw proces, controleer of u het begrepen heeft: "wat ik hoor is", "heb ik dit goed begrepen?"
Probeer niet te repareren, te veranderen of oplossingen te geven
"Wees niet [dom / dom / gek]"
"Ik weet zeker dat die persoon gewoon bedoelde-"
Noem ze niet "hoogfunctionerend"
"Je bent te gevoelig"
Maak geen aannames / wijs geen oordeel toe
Praat niet te snel
Praat niet te veel
Niet aanraken zonder toestemming, bijvoorbeeld hand op hun schouder
Minimaliseer niet hoe ze zich voelen
Negeer hun gevoelens niet
"Vervang dat door een positieve gedachte"
Wijs geen oordeel toe aan gedrag
Praat er niet over / onderbreek ze
"Negeer het / hen"
"Het komt goed met je"
"Je overdrijft dingen"
Vergelijk hun moeilijkheden niet met die van anderen
"Ik weet hoe je je voelt"
"Je overdrijft"
"Je hebt het waarschijnlijk verkeerd begrepen"
"Je vatte het persoonlijk op"
"Je moet gewoon-"
"Het had erger kunnen zijn"
"Je moet gewoon positief denken"
